Poëzie

Onze oudste dochter, Lisa, drukt haar 'anders' zijn graag uit in verhalen of gedichten.

Onderstaand gedicht heeft ze geschreven in november 2018 n.a.v. Rodeneuzendag. Samen met nog andere leerlingen van haar school maakte ze een verjaardagskalender waarbij dit gedicht op de voorpagina mocht staan.

Een gevoel

Een gevoel dat zo pijn doet, elke dag opnieuw
De pijn die ik voel is iets in mij
Een plekje in mij dat zwart ziet vol met zware en pijnlijke emoties
Het valt soms niet te beschrijven
De eindeloze gedachten die telkens weer door mijn hoofd zweven
Ze voelen niet goed, ze voelen zwaar
Mijn gevoel is iets heel apart en veel anders dan geluk
Het voelt niet aangenaam
De stress die in mij aanwezig is, weegt door op mijn hele lichaam
Ik word ziek, ziek van mijn eigen gedachten
Mijn lichaam voelt soms zo uitgeput en moe
Soms ben ik op en kan ik niet meer
Ik verzwak
Het gevoel dat ik niet meer kan is vaak aanwezig
Het dragen van een zwaar verleden weegt heel hard door op mij
Pijn en verdriet gemixt met schuldgevoelens
De dagelijkse confrontatie met mezelf maakt me misselijk
Wat is er toch met me? Waarom? Hoe? Wat?
De vragen die door men hoofd spoken
De ellende die in mijn ogen is te lezen
Soms
Soms voel ik me blij
Blij terwijl ik soms niet weet waarom
Maar het voelt oké, het voelt aangenaam
Al is de duur van dit moment soms heel kort, ik geniet ervan
Ik geniet van het blije mannetje dat het slechte mannetje op dat moment heeft verslagen
Het sprankeltje geluk in mijn gedachten
Het deurtje van geluk dat open staat maar toch al gauw weer dichtslaat
Ik hou vol, ik vecht
Ik ben sterk
Doorzetten doe ik elke dag, ook al laat ik me soms toch vallen door de zwaarte die in mijn lichaam zit
Soms zweef ik in het onwetende wie ik nu eigenlijk ben en zweef ik tussen allerlei emoties die niet te begrijpen zijn
Tranen vloeien
Verdriet en pijn zijn twee basisemoties waar ik elke dag mee moet leven
Ik leer het wel, ooit
Toch altijd steun, zoveel steun
Dankbaarheid